16 Σεπ 2016

Οι αλλαγές στους δασικούς συνεταιρισμούς και τον κλάδο των δασεργατών


 alysopriono_ylotomiaΤάξη στον τρόπο λειτουργίας των δασικών συνεταιρισμών, αλλά και στον κλάδο των δασεργατών, όπου οι παράνομα απασχολούμενοι (δηλαδή οι μη επαγγελματίες δασεργάτες) είναι σήμερα περισσότεροι από όσους εργάζονται νόμιμα, θα βάλει το νέο νομοθετικό πλαίσιο που αναμένεται να ψηφιστεί στη Βουλή τις επόμενες ημέρες, όπως προκύπτει από δηλώσεις του προέδρου του Αγροτικού Δασικού Συνεταιρισμού Σταυρού "Η Ενωση".

Οπως υποστήριξε ο Αλέξανδρος Τσουραλάκης στο Αθηναϊκό Πρακτορείο, στην περιοχή της Βόρειας Ελλάδας, μόλις 2.500 από τους 10.000 απασχολούμενους εργάζονται κανονικά και νόμιμα, ενώ ανάμεσα σε όσους δουλεύουν παρότι δεν έχουν την απαιτούμενη άδεια, εκατοντάδες είναι αλλοδαποί ή συνταξιούχοι.

Σύμφωνα με απογραφή του 2009 στην Ελλάδα λειτουργούν 810 δασικοί συνεταιρισμοί, ενώ κάθε συνεταιρισμός απαρτίζεται από ομάδα τουλάχιστον επτά ατόμων.

Οι συνεταιρισμοί μισθώνουν από το κράτος ή τους ιδιώτες ένα κομμάτι δάσους, το οποίο εκμεταλλεύονται σύμφωνα με τις υποδείξεις του τοπικού δασαρχείου.

Από αυτές τις δραστηριότητες εκμετάλλευσης, συνολικά το 10% των εσόδων καταλήγει στα ταμεία του κράτους και το 5% στους αντίστοιχους δήμους.

Όσον αφορά τους σημερινούς δασικούς συνεταιρισμούς και εφόσον περάσει το νομοσχέδιο, αυτοί θα πρέπει μέσα σε ένα έτος να διαγράψουν όσα μέλη τους δεν είναι επαγγελματίες δασεργάτες, αλλά και να αυξήσουν τον αριθμό των μελών τους στα 25, έναντι επτά σήμερα.

"Επιτέλους θα μείνουν στον χώρο μας μόνο όσοι πρέπει. Αν θέλει κάποιος να δουλέψει ως δασεργάτης, τότε θα πρέπει να πληροί όλες τις απαραίτητες προϋποθέσεις. Χωρίς τα απαιτούμενα προσόντα δεν θα μπορεί να βρίσκεται στα δάση. Η δουλειά μας είναι δύσκολη και επικίνδυνη και θα πρέπει να υπάρχει απόλυτη εξειδίκευση", τόνισε ο κ. Τσουραλάκης.

"Το νομοσχέδιο βρίσκεται σε καλό δρόμο και όταν εφαρμοστεί σίγουρα θα βοηθήσει. Αρκεί όλα αυτά που θα περάσουν να εφαρμοστούν. Το ευχάριστο είναι ότι για να γίνει κάποιος δασεργάτης πρέπει πρώτα να αποδείξει ότι ασκεί το επάγγελμα, να φέρει την πιστοποίηση του επαγγέλματος του δασεργάτη, να έχει την ανάλογη εκπαίδευση, ενώ σημαντικό είναι να καθιερωθεί ο αυτοέλεγχος με την επαναφορά του εποπτικού συμβουλίου, το οποίο είχε καταργήσει ο Ν. 2810/2000. Έτσι ένας συνεταιρισμός οφείλει να έχει εκτός του διοικητικού συμβουλίου και εποπτικό συμβούλιο, γεγονός που ρυθμίζει την απρόσκοπτη λειτουργία του" σημείωσε.

«Αθρόες εισαγωγές καυσόξυλων από πΓΔΜ και Βουλγαρία»

Κάνοντας μια αξιολόγηση των καυσόξυλων που πωλούνται το τελευταίο χρονικό διάστημα στην ελληνική αγορά ο πρόεδρος του Αγροτικού Δασικού Συνεταιρισμού τόνισε πως:

"Στην Ελλάδα τους τελευταίους μήνες έχουν αθρόα εισαγωγή ξύλων από την πΓΔΜ και τη Βουλγαρία. Ομως αυτά είναι υγρά και δεν καίγονται καλά, καπνίζουν και συμβάλλουν στη δημιουργία της αιθαλομίχλης. Τα ελληνικά ξύλα είναι καλύτερης ποιότητας. Εμείς όμως, αντιμετωπίζουμε προβλήματα που έχουν να κάνουν με την ανυπαρξία δρόμων στα βουνά, γεγονός που δυσχεραίνει την μετακίνησή μας, αλλά και τους πολλούς τραυματισμούς ζώων και δασεργατών".

Σήμερα το νομοσχέδιο κατατίθεται ενώπιον της αρμόδιας κοινοβουλευτικής επιτροπής, ενώ προγραμματίζεται να ψηφισθεί από την Ολομέλεια της Βουλής εντός δεκαπενθημέρου.

"Θα παραβρεθώ στην συζήτηση, θα θέσω όλα τα προβλήματα, τις απόψεις και τις προτάσεις μου και θα περιμένω να υλοποιούν αυτά που θα ψηφιστούν" υπογράμμισε ο κ. Τσουραλάκης.

22 Ιουλ 2016

Πανηγύρι 2016!!!

19 Ιουλ 2016

Ορεινό Φεστιβάλ Βωβούσας!

Στην ορεινή Βωβούσα της Ηπείρου, οι παλιές αποθήκες ξυλείας ζωντανεύουν για οκτώ ημέρες, από 30 Ιουλίου έως 6 Αυγούστου σε ένα ιδιαίτερο φεστιβάλ γεμάτο φωτογραφίες, ταινίες και εργαστήρια για μικρούς και μεγάλους.
 Γιώργος Δέτσης / Φεστιβάλ Βωβούσας © 2015
Γιώργος Δέτσης / Φεστιβάλ Βωβούσας © 2015
Φανταστείτε ένα μικροσκοπικό χωριό που σχεδόν δεν ξέρει τι πάει να πει τουρισμός. Η Βωβούσα ανήκει τυπικά στα Ζαγοροχώρια, αλλά είναι σχετικά απομακρυσμένη από το πασίγνωστο αυτό σύμπλεγμα, και παρόλο που απέχει ελάχιστα από τη Βάλια Κάλντα, απέχει έτη φωτός απ’ οτιδήποτε είχατε φανταστεί ως τώρα. Δύο πανσιόν, μια πιο σύγχρονη και μια πεντακάθαρη αλλά σχεδόν ξεχασμένη από θεό κι ανθρώπους σας υποδέχονται σε ένα χωρίο, που πάντοτε ζούσε από την ξυλεία. Το μόνο άλλο κατάλυμα μέσα στο χωριό είναι ένα ξενοδοχείο-φάντασμα, χτισμένο ακριβώς πάνω στο ποτάμι, με μια υπέροχη θέα που πλέον δεν απολαμβάνει κανείς.

Το ποτάμι είναι ο Αώος. Με συνολικό μήκος 260 χλμ. ( 70 εκ των οποίων σε ελληνικό έδαφος ), ξεκινά το ταξίδι του από τη βόρεια Πίνδο, όπου σχηματίζεται από τα ρέματα της περιοχής, διασχίζει τη Βωβούσα –κόβοντάς τη κυριολεκτικά στα δύο– και λίγο πριν κυλήσει στην άλλη πλευρά των συνόρων ( στην Αλβανία ), ο Αώος περνά από την Κόνιτσα. Λέγεται ότι ακόμη και το ίδιο το χωριό του χρωστάει το όνομά του, αφού το “Βωβούσα” προέρχεται από τη βοή των νερών που συντροφεύουν καθημερινά τη ζωή των κατοίκων.
 Γιώργος Δέτσης / Φεστιβάλ Βωβούσας © 2015
Γιώργος Δέτσης / Φεστιβάλ Βωβούσας © 2015
Ανάλογα με τα κέφια ( του βουνού ), το ποτάμι ρηχαίνει και βαθαίνει, αλλά πάντα θα βρει κανείς ένα κομμάτι να τσαλαβουτήσει, ενώ αν του δώσεις την προσοχή που του αξίζει, το ποτάμι σύντομα θα σου αποκαλύψει το ιδανικό μέρος για μια χορταστική βουτιά. Το Ορεινό Φεστιβάλ Βωβούσας, ήρθε να ξυπνήσει την περιοχή από το λήθαργο. Μετά από μια περίοδο ευημερίας, χάρη στον πρότυπο συνεταιρισμό ξυλείας, ήρθε σιγά-σιγά η λήθη. Οι αποθήκες ξυλείας ακόμη περικυκλώνουν το χωριό, οι περισσότερες όμως έχουν πλέον αλλάξει χρήση: κάθε καλοκαίρι γίνονται οι χώροι των εκθέσεων και των εκδηλώσεων του φεστιβάλ.

Αφορμή για τη διοργάνωση του πρώτου Ορεινού Φεστιβάλ Βωβούσας στάθηκε – και πάλι – ο Αώος, ή καλύτερα η πρόθεση κατασκευής φράγματος στον ποταμό το 2013. Μετά από κινητοποίηση των πολιτών και οργανωμένη αντιμετώπιση του κινδύνου, δημιουργήθηκαν τα απαραίτητα αναχώματα και η καταστροφή του οικοσυστήματος προσωρινά αποφεύχθηκε.
 Γιώργος Δέτσης / Φεστιβάλ Βωβούσας © 2015
Γιώργος Δέτσης / Φεστιβάλ Βωβούσας © 2015
Εν έτει 2016, καθώς το Φεστιβάλ μεγαλώνει, αρχίζει πλέον να αγκαλιάζει τα γύρω χωριά κι ακόμα και η μικρή πανσιόν στις αρχές του χωριού ετοιμάζεται να γεμίσει κόσμο. Φέτος μάλιστα θα φιλοξενήσει και το μαγειριό του Φεστιβάλ, που εκτός από το προσωπικό, θα ταΐζει και τους περαστικούς. Κατά τα άλλα, η Βωβούσα – εκτός από δύο ταβέρνες – δεν έχει ούτε περίπτερο!

Όσο για την πραγματική γοητεία του φεστιβάλ, βρίσκεται στην ικανότητα του καλλιτεχνικού διευθυντή Καμίλο Νόλλα να εφευρίσκει συνεχώς νέες, μικρές τελετουργίες που ταιριάζουν γάντι στη ζωή του χωριού: Θες να ακούσεις την Κρατική Ορχήστρα Αθηνών; Θα πρέπει να ιδρώσεις για να φτάσεις στην κορφή ενός λόφου ή να σκαρφαλώσεις σε μια περαστική καρότσα αγροτικού. Θέλεις να δεις σινεμά; Θα πρέπει να ανακαλύψεις ( ρωτώντας ) σε ποια απ’ όλες τις ξυλαποθήκες έχει προβολή, ενώ για τις εκθέσεις φωτογραφίας ο φωτισμός συχνά εξαρτάται απ’ την καλή διάθεση του γείτονα που «δανείζει» ρεύμα για να φωτίσει τα έργα του καλλιτέχνη.
 Γιώργος Δέτσης / Φεστιβάλ Βωβούσας © 2015
Γιώργος Δέτσης / Φεστιβάλ Βωβούσας © 2015
Ό,τι και να κάνεις, η Βωβούσα είναι ένας μέρος όπου αναπόφευκτα θα κάνεις φίλους και γνωστούς. Κι όλα αυτά ενώ η Βάλια Κάλντα -ίσως ένας από τις πιο όμορφους Εθνικούς Δρυμούς της χώρας- σε καλεί από μακριά. Και μόνο η πληθώρα αποχρώσεων του πράσινου στα γύρω βουνά είναι αρκετή για να σου προκαλέσει ευχάριστη ζάλη.
Η κουβεντούλα και η παρεΐστικη ατμόσφαιρα στην πλατεία του χωριού – μαζί με χειροποίητο παγωτό μηχανής με συντροφιά τις ποταμίσιες πάπιες και ίσως ένα drone να σε τραβάει από ψηλά, συμβάλλουν σε μια εντελώς διαφορετική προσέγγιση στις καλοκαιρινές σου διακοπές. Μήπως ήρθε η ώρα να πάρετε τα ελληνικά βουνά;

Το πρόγραμμα του φεστιβάλ είναι διαθέσιμο εδώ, ενώ για να κλείσετε κι εσείς μια θέση στο festival bus, μπορείτε να πατήσετε εδώ.

21 Μαΐ 2016

Ο γέροντας της αγάπης!!!

g-athanasios-1

Ο γέροντας Αθανάσιος, Ηγούμενος της Μονής Ντουραχάνης στα Γιάννενα, είναι ένας άνθρωπος που για την τοπική κοινωνία συμβολίζει πολλά πράγματα. Απλός στρατιώτης της Εκκλησίας του Χριστού, κατάφερε σταδιακά να χτίσει τη Μονή της Παναγίας Ντουραχάνης, η οποία θεωρείται ένας σημαντικός χώρος πνευματικής και υλικής προσφοράς για την τοπική κοινωνία των Ιωαννίνων.
Μέσα από το πολυποίκιλο κοινωνικό και φιλανθρωπικό έργο που δημιούργησε και συντονίζει ο γέροντας Αθανάσιος, η ψυχή του μοναστηριού και ο άνθρωπος ο οποίος, μόνο με τη βοήθεια του Θεού, όπως ο ίδιος λέει, ανέστησε και κατέστησε τη μονή σημαντικό μοναστικό κέντρο της περιοχής.
Το 1974 ο νέος μοναχός Αθανάσιος κατάφερε με συνεχείς και άοκνες προσπάθειες να μετατρέψει το ερειπωμένο Μοναστήρι της Παναγίας της Ντουραχάνης στα Γιάννενα σε μια κυψέλη ανθρωπιάς και οξυγόνου για τον άνθρωπο που δοκιμάζεται ποικιλοτρόπως στη ζωή του.
Τότε, όταν το εγκαταλελειμμένο Μοναστήρι της Παναγίας Ντουραχάνης παραχωρήθηκε στον καλόγερο, είχε μόνο βράχια και πέτρες. Ο π. Αθανάσιος το ανέστησε με τα χέρια του.
«ΕΙΜΑΙ ΑΓΡΑΜΜΑΤΟΣ»
Ο γέροντας, κατά κόσμον Σωτήρης Χατζής, γεννήθηκε στην ορεινή Βοβούσα, στο ανατολικό Ζαγόρι.
Ο ίδιος λέει ότι είναι αγράμματος, όμως με τη φώτιση του Αγίου Πνεύματος κατάφερε να διαβάσει αρχικά την Αγία Γραφή και στη συνέχεια όλα τα εκκλησιαστικά βιβλία.
Δεν πήγε δημοτικό ούτε γυμνάσιο, γιατί την περίοδο του Μεσοπολέμου στο χωριό του λειτουργούσαν σχολεία με Ρουμάνους δασκάλους και αρνήθηκε να παρακολουθήσει τα μαθήματα.
Δεν έμεινε μόνο σε αυτή την άρνηση, κατάφερε να ξεσηκώσει και άλλα παιδιά από το χωριό του, ώστε να μην πηγαίνουν στο ρουμανικό σχολείο, και όλοι μαζί καθημερινά πήγαιναν στο δάσος.
Ο ίδιος αφηγείται χαρακτηριστικά: «Στη Βοβούσα μάς δίχασαν. Είμαστε βλαχόφωνοι και είπαν να πάμε για σπουδές στο ρουμανικό σχολείο, που είχε αρχίσει να λειτουργεί στο χωριό μας. Αντέδρασα σαν θηρίο. Οταν τελείωσε ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος, ήμουν 12-13 χρονών. Τότε λειτούργησε ελληνικό σχολείο μόνο για 25 ημέρες, γιατί ξεκίνησε ο Εμφύλιος και σταμάτησε».
Η διάθεση προσφοράς του π. Αθανασίου ξεκίνησε από τα 18 χρόνια του. «Εως τα 18 μου περνούσα έξω από τις εκκλησίες, έκανα τον σταυρό μου, δεν είχα ακούσει τον Θεό. Αρρώστησα πολύ και ήρθα στα Γιάννενα» αναφέρει.
«Κάποια ημέρα που ήμουν ξαπλωμένος στην αποθήκη του μπάρμπα μου, άκουσα μια φωνή. Θα σε επισκεφθεί το Πνεύμα το Αγιο. Είδα ένα καντήλι αναμμένο να τρεμοπαίζει και από τότε πήρα τέτοια δύναμη, τέτοιο θάρρος, δεν φαντάζεσαι... Ανακοίνωσα στην οικογένεια, στα αδέλφια μου, ότι τους παραχωρώ το μερίδιό μου στην επιχείρηση και έφυγα. Νοίκιασα δύο σπίτια, για να φιλοξενήσω παιδιά που είχαν ανάγκη. Προσπάθησα να βοηθήσω φτωχούς μαθητές που γνώριζα, ώστε να διαβάσουν και να βρουν καταφύγιο για τη νύχτα».
Το μεγαλείο της ψυχής του γέροντα Αθανασίου πριν ακόμα γίνει μοναχός αναδεικνύεται και από το γεγονός ότι εργαζόταν σε δύο και τρεις δουλειές καθημερινά, προκειμένου να εξασφαλίσει το φαγητό και τη στέγη στα παιδιά.
Ο ίδιος τονίζει: «Αρχισα να μαζεύω παιδιά που δεν είχαν τη δυνατότητα ακόμη και να παίξουν. Νοίκιασα μια αίθουσα, για να παίζουν και να διαβάζουν. Σ' ένα σπίτι με δύο δωμάτια και κουζίνα έβαλα έξι παιδιά. Ενα βράδυ που πήγα να δω τι κάνουν είδα ότι τα σεντόνια τους ήταν γεμάτα κοριούς. Τότε φύγαμε αμέσως από εκεί και την επομένη πήγαμε σε άλλο χώρο».
Κάποια από αυτά τα παιδιά με τα χρόνια έγιναν σπουδαίοι επιστήμονες και επιχειρηματίες, αλλά δεν ξέχασαν ποτέ τον άνθρωπο που τα φρόντισε.
Στην πορεία βρέθηκαν να δίνουν χέρι βοήθειας και υποστήριξης στο κοινωνικό έργο του π. Αθανασίου, τον οποίο αγαπούν και σέβονται.
Το 1972 ένας βοηθός Επισκόπου στα Ιωάννινα προέτρεψε τον Σωτήρη Χατζή -αναγνωρίζοντας την επιθυμία του- να γίνει μοναχός. Στη συνέχεια, χειροτονήθηκε διάκος και την επόμενη χρονιά ιερέας.
Ο θρύλος του μοναστηριού
Η παράδοση λέει πως το Μοναστήρι της Παναγίας Ντουραχάνης είναι χτισμένο από έναν Τούρκο. Στις ανατολικές όχθες της Παμβώτιδας, στους πρόποδες του βουνού Μιτσικέλι, απέναντι από την πόλη των Ιωαννίνων, πριν από πολλούς αιώνες υπήρχε ένα εικονοστάσι ταμένο στη χάρη της Υπεραγίας Θεοτόκου, στη θέση όπου βρίσκεται σήμερα το μοναστήρι.
Τον χειμώνα του 1434 ο μπέης της Ρούμελης, ο Ντουραχάν Πασάς, οδεύοντας με τον στρατό του για πολεμική επιχείρηση, πέρασε από εκεί και άναψε ένα κερί, γιατί ήταν από γονείς χριστιανούς.
Στη συνέχεια, μέσα στην ομίχλη και στο χιόνι, έχασε τον προσανατολισμό του και πέρασε με τον στρατό του πάνω από την παγωμένη λίμνη, χωρίς όμως απώλειες.
Αντιλήφθηκε τι είχε συμβεί όταν πάτησε στη στεριά. Συνέχισε την αποστολή έως το Αργυρόκαστρο, όπου κέρδισε τη μάχη, και κατά την επιστροφή πήγε στο εικονοστάσι και έχτισε το Μοναστήρι της Ντουραχάνης (Δουραχάνη) ή της Παναγίας Ντουραχανιώτισσας, όπως επίσης είναι γνωστό.

Το τεράστιο έργο του -από το 1974- περιλαμβάνει οικοτροφείο, σχολείο, συσσίτια, ραδιόφωνο, μουσείο κ.ά.
Η «Ορθόδοξη Αλήθεια» επικοινώνησε με την Ιερά Μονή Παναγίας Ντουραχάνης, όπου και ζει έως σήμερα ο π. Αθανάσιος.
Το προχωρημένο της ηλικίας του γέροντα δεν μας επέτρεψε να πούμε περισσότερα μαζί του, συνομιλήσαμε όμως με την κυρία Ολγα Τσίγκου, ένα από τα πνευματικά παιδιά του π. Αθανασίου και ένα από τα μέλη της τοπικής κοινωνίας που δραστηριοποιείται ιδιαίτερα στο φιλανθρωπικό έργο του μοναστηριού.
Μας μίλησε για τον γέροντα Αθανάσιο και την προσωπική ιστορία του, το έργο του και τη διάθεσή του για προσφορά στον πλησίον καθώς και για τη συνολική φιλανθρωπική δράση της μονής.
«Ο παππούλης μας είναι ένας πολύ λιτός, αληθινός και ειλικρινής άνθρωπος. Ακακος, με ψυχή μικρού παιδιού» τονίζει η κυρία Τσίγκου και συμπληρώνει: «Εχει μια απεραντοσύνη αγάπης, θα έλεγα ότι τα έχει όλα, αλλά δεν έχει τίποτα όσον αφορά τα υλικά πράγματα. Παραδόθηκε στον Χριστό. Ο ίδιος μάς λέει: “Χωρίς αυτόν δεν έχει νόημα η ζωή, είναι η αναπνοή μας, είναι το παν”. Το σύνθημά του είναι “πίστευε, αγάπησε, συγχώρησε, προχώρησε και βοήθησε όσο μπορείς”».
H κυρία Τσίγκου τονίζει ιδιαίτερα τη σχέση του γέροντα με τα παιδιά, αλλά και το καθημερινό κοινωνικό και φιλανθρωπικό έργο της μονής με τη λειτουργία του σχολείου και τις άλλες δράσεις, οι οποίες βρίσκονται σε εξέλιξη υπέρ των φυλακισμένων.
Πιο συγκεκριμένα, επισημαίνει: «Στην αρχή εδώ δεν υπήρχε τίποτα απολύτως. Η περιοχή όπου πλέον έχει ιδρύσει ένα σχολείο ο παππούλης έχει παραχωρηθεί από το διπλανό χωριό. Μας έχουν δώσει την έκταση. Το σχολείο αυτό λειτουργεί και σήμερα με 50 παιδιά. Εκεί στεγάζεται οικοτροφείο, δημοτικό, γυμνάσιο και έχουμε και 14 παιδιά του λυκείου, τα οποία πηγαινοφέρνουμε εμείς στα Γιάννενα. Φιλοξενούμε παιδιά ποικίλλων περιπτώσεων, παιδιά ορφανά, παιδιά διαζευγμένων γονιών...»
ΣΥΛΛΟΓΟΣ «ΤΟ ΑΝΘΟΣ»
Η ίδια σημειώνει: «Υπάρχει επίσης με τη φροντίδα του π. Αθανασίου ο Πολιτιστικός και Μορφωτικός Σύλλογος «Το Ανθος”. Βασική δραστηριότητα του συλλόγου είναι το σχολείο αλλά όχι μόνο αυτό. Προσφέρουμε επίσης συσσίτιο σε καθημερινή βάση στο Μεταγωγών και στο Αστυνομικό Τμήμα των Ιωαννίνων. Πολλά χρόνια δίναμε και εκτός Ιωαννίνων, όπως στο Δελβινάκι».
Στην «Ορθόδοξη Αλήθεια» μίλησε για τον γέροντα Αθανάσιο ακόμα ένα πνευματικό παιδί του, η κυρία Μαρούλα Παπαευσταθίου, σχολική σύμβουλος Φιλολόγων, η οποία επίσης αναφέρθηκε με λόγια αγάπης στο πρόσωπό του.
«Ο π. Αθανάσιος είναι μια σπάνια προσωπικότητα, που ο Θεός ευλόγησε να συναντήσουμε στη ζωή μας. Τα πλούσια χαρίσματα με τα οποία Εκείνος τον προίκισε τα αξιοποίησε όλα, για να δημιουργήσει μια πολιτεία μέσα στην πόλη των Ιωαννίνων τόσο μικρή, όσο ήταν δυνατόν να χωρέσει στα περιορισμένα όρια της πλαγιάς-βράχου δίπλα και γύρω από το Μοναστήρι της Παναγίας Ντουραχάνης που του δόθηκε, απέναντι από τη λίμνη, και τόσο μεγάλη, ώστε να ξεκουράζονται όλα τα Γιάννενα και όχι μόνο» αναφέρει.
«Δεν υπάρχει Γιαννιώτης που να μη γνωρίζει το έργο του, να μην το σέβεται και να μην τον εκτιμά. Και ούτε είναι εύκολο να το αποτιμήσεις, γιατί θα το αδικήσεις. Πρόκειται για μια ζωή θυσίας και αυταπάρνησης. Ο παππούλης εκδαπανά τον εαυτό του από τότε που τον θυμόμαστε, στη δεκαετία του '80, αλλά και παιδιόθεν» σημειώνει η κυρία Παπαευσταθίου.
Αναφερόμενη στο σπουδαίο έργο του γέροντα για την τοπική κοινωνία επισημαίνει μεταξύ άλλων: «Για να ξεκουράζεται από τη μια δουλειά, έκανε άλλη ασταμάτητα, σαν μέλισσα. Εχει δημιουργήσει με τη βοήθεια του Θεού ένα τεράστιο έργο περίπου από το 1974, οπότε και έγινε κληρικός, ως σήμερα: ανακαίνιση στο ιστορικό μοναστήρι, κελιά, σχολεία, οικοτροφείο, ραδιοφωνικό σταθμό, ξυλουργείο, κήπους, μουσείο».
ΑΠΟΣΤΟΛΕΣ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ
Η ίδια προσθέτει: «Ο γέροντας είναι ο πρώτος που επισκέφθηκε την Αλβανία μόλις άνοιξαν τα σύνορα, με φορτηγά τροφίμων και χρειωδών. Το ίδιο και με αποστολές στη Σερβία, στους Πομάκους και όπου αλλού εμείς δεν γνωρίζουμε. Προπάντων, δεν αφήνει ποτέ τους ενδεείς και εν περιστάσει όντας του νομού Ιωαννίνων και της Ηπείρου ευρύτερα. Ως και για τους φυλακισμένους βραχείας διαρκείας αυτός φροντίζει, ώστε η Αστυνομία παραλαμβάνει δεκάδες μερίδες φαγητού κάθε ημέρα επί δύο φορές. Η μέριμνά του και η προετοιμασία θυμίζουν τη σοφία Ιωσήφ. Στο δημοτικό, το γυμνάσιο και το οικοτροφείο για τις τρεις βαθμίδες της εκπαίδευσης που έχει φιλοξενούνται, μαζί με τα Ελληνόπουλα, και παιδιά από την Αλβανία από εικοσαετίας και πλέον. Και στα κατατρεγμένα αυτά προσωπάκια όλων βλέπεις να ξανανθίζει το χαμόγελο, να ξαναβρίσκουν τη χαμένη ομοιόσταση, να ανακαινίζεται η νεότης μικρών και μεγάλων».
ΕΠΛΕΝΕ ΤΑ ΠΟΔΙΑ ΤΩΝ ΠΑΙΔΙΩΝ
Η κυρία Παπαευσταθίου αναφέρεται και στη συνολική εικόνα προσφοράς του π. Αθανασίου για τα παιδιά, καθώς και στη γεμάτη αγάπη παιδαγωγική του απέναντί τους, επισημαίνοντας: «Εκατοντάδες μαθητές από τη δεκαετία του '60-'70 έως σήμερα ευεργετήθηκαν. Στο οικοτροφείο -νοικιασμένο από τον ίδιο παλιό οίκημα των Ιωαννίνων, με όποια χρήματα έβγαζε από τον τίμιο μόχθο του ιδρώτα του προσώπου του ως ξυλουργός- διέμειναν μαθητές που διακρίθηκαν για την επιμέλεια, την τάξη, τη φιλοτιμία και τη φιλαλληλία. Στις πιθανές αταξίες τους η τιμωρία ήταν να τους πλένει τα πόδια».
Καταλήγοντας, η κυρία Παπαευσταθίου αποκαλεί τον γέροντα φαινόμενο: «Το φαινόμενο παπα-Θανάσης είναι ένας σύγχρονος ευεργέτης των Ιωαννίνων και του οφείλουμε άπειρη ευγνωμοσύνη. Το ελάχιστο που μπορούμε να κάνουμε για εκείνον είναι να μιλήσουμε για τα θαυμαστά που είδαμε και νιώσαμε».
* Η φωτογραφία είναι του Δημ. Σωτηρόπουλου από το βιβλίο «Μοναστήρια της Ηπείρου».

13 Φεβ 2016

Ετήσιος χορός!